Ο σκύλος-μαχητής του Ντα Λετ (επίσης γνωστός ως Τει Λε) φαντάζει ως ο πιθανότερος πρόγονος του Σαρ Πέι. Όπως προδίδει και το όνομά του χρησιμοποιήθηκε περισσότερο στις κυνομαχίες που ήταν ένας ιδιαίτερα διαδεδομένος τρόπος διασκέδασης εκείνη την εποχή.
Τα σαγόνια του ήταν ισχυρά και ως εκ τούτου ικανά να πιάσουν έναν αντίπαλο, ενώ το δέρμα του αποτελούσε ένα ακόμη πλεονέκτημα καθώς δυσκόλευε τον «εχθρό» να το κρατήσει στο στόμα του.
Στην πραγματικότητα, το κινέζικο Σαρ Πέι μπορεί να χρησιμοποιήσει το δέρμα για την υπεράσπισή του, καθώς σκληραίνει την τρίχα ακόμη περισσότερο σε περίπτωση ανάγκης.
Στα πρόωρα σκυλιά πάλης, η ευελιξία του δέρματος ήταν επίσης ιδιαίτερα χρήσιμη κι αυτό γιατί τους παρείχε τη δυνατότητα να γυρίσουν και να συστραφούν έτσι ώστε η λαβή ενός άλλου σκυλιού να μπορεί να σπάσει εύκολα.
Παρόλο που τα Σαρ Πέι δεν ήταν γεννημένα για μαχητές αν εκπαιδεύονταν από μικρή ηλικία μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε αγώνες πάλης.
Ωστόσο στερούνταν δυο ζωτικής σημασίας γνωρίσματα για να μπορέσουν να επιτύχουν ως «παλαιστές»: Αφενός ήταν πάρα πολύ μικρά για να είναι αποτελεσματικά ενάντια στις άλλες πιο μεγαλόσωμες φυλές, αφετέρου η ιδιοσυγκρασία τους δεν ήταν επιθετική στο βαθμό που έπρεπε.
Λέγεται, ότι στα Σαρ Πέι έπρεπε να δοθούν τεχνητά τονωτικά για να αφυπνιστεί το ένστικτο της μάχης. Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι τα νάρκωναν ή τους έδιναν κρασί για να μπορέσουν να «παραμερίσουν» την ευγενική τους φύση και να αποκτήσουν πιο επιθετικές τάσεις.
Η καριέρα τους στα ρινγκ έληξε από τη στιγμή που εμφανίστηκαν πολλοί μεγαλύτεροι και δυνατότεροι τύποι σκυλιών. Έτσι τα Σαρ Πέι μετεξελίχθηκαν σε φύλακες των σπιτιών και κυνηγούς μιας και ήταν δυνατά, έξυπνα και αποτελεσματικά στη δίωξη.
Πηγή
Χρόνος που περνάει + κάτι για τους Διαδικτυακούς Φίλους
Πριν από 3 χρόνια
